Τι και αν προσπαθούν τα θεοκρατικά καθεστώτα στην Μ. Ανατολή να καθυποτάξουν και να επιβάλουν τους δικούς τους ηθικούς κώδικες. Τι και αν προσπαθούν να αποτρέψουν την επαφή μεταξύ των φύλων στο όνομα του μη σκανδαλισμού. Τι και αν πολεμάνε την διάδοση των ιδεών για ισότητα. Κάποιοι θα προσπαθούν να ορθώσουν ανάστημα , όπως μπορεί ο καθένας.
Η εικόνα των νεαρών και εμφανώς αμήχανων οπαδών (στους οποίους αναφέρεται η παρακάτω συνέντευξη) σε κάποιους μπορεί να είναι αδιάφορη. Οπαδοί που το μόνο που ασχολούνται είναι η μπάλα. Εύχομαι η κριτική που γίνεται στους καταναλωτές οπαδούς να τους παίρνει όλους… μπάλα.
Προσπαθώντας να δικαιολογήσω την μη “ορθολογικά” πολιτική οργάνωση αυτού του κομματιού της κοινωνίας, θα ήθελα να μας θυμίσω και κάποιους άλλους “αλήτες”. Αναφέρομαι σε μερίδα των οργανωμένων οπαδών των Αιγυπτιακών ποδοσφαιρικών σωματείων που κατέβηκαν στους δρόμους ενάντια στο καθεστώς Μουμπάρακ και των οποίων οι απώλειες ήταν τραγικά μεγάλες, με εκατοντάδες νεκρούς , υπέρ της κοινωνικής ελευθερίας κατά την διάρκεια της αραβικής άνοιξης. Να μας θυμίσω την κάθοδο και την συμμετοχή των οργανωμένων οπαδών των μεγάλων τουρκικών ποδοσφαιρικών συλλόγων, στις συγκρούσεις και τις κοινωνικές διεργασίες στην Πλατείας Γκεζί ενάντια στο καθεστώς Ερντογάν. Όπου τα χρώματα των κασκόλ βρέθηκαν στην ίδια πλευρά, έστω και για λίγο, μακριά από τα “κέρατα” (*κέρατα στην οπαδική /αργκό γλώσσα είναι τα μαχαίρια).
*(Ταγίπ Ερντογάν, ξέρεις ότι η Istanbul ειναι ενωμένη. Αναφερόμενοι στους οπαδούς που κατεβήκανε μαζί στο δρόμο)
Αναφέρω αυτά τα δύο παραδείγματα εσκεμμένα φυσικά για να καταδείξω τις προσπάθειες που γίνονται και στις μουσουλμανικές θεοκρατικές χώρες, από κομμάτια της κοινωνίας για ελευθερίες, ισότητα, δικαιοσύνη, για παύση της βίας και του σκοταδισμού. Γενναίοι άνδρες και γυναίκες, εκεί που ο θεός είναι ακόμα χαμηλά στον ουρανό και όπου ο βούρδουλας κατέχει (και) μια θεία υπόσταση.
Και δεν είναι μόνο οι άντρες που τραβάνε το σκοινί.
Είναι κυρίως οι γυναίκες, που βλέπουν τα γυναικεία ένοπλα σώματα της κουρδικής αντίστασης να ορμάνε στην μάχη και να στέλνουν στην κόλαση τους μαχητές του Ισλαμικού κράτους. Εμπνευσμένες απο αυτή τη γενναιότητα αντιδρούν με διάφορους τρόπους στη δική τους καθημερινότητα και πραγματικότητα . Και ας είναι με μια selfie, σε ένα γεμάτο γήπεδο που μόνο οι άνδρες επιτρέπονται.
Αν κάποιος πρέπει να πολεμήσει πρώτα από όλα την επάνοδο των θρησκειών και τον σκοταδισμό που ξανά φέρνουν, θα πρέπει να είναι η γυναίκες, τα πρώτα θύματα των απαγορεύσεων. Να προκαλέσουν τον ύψιστο να κατεβεί να τους το πει από κοντά, ότι δεν έχουν το δικαίωμα να αντικρίζουν… ιδρωμένες φανέλες.
Παρακάτω η μετάφραση της συνέντευξης της Farnoush N. απο τον france24
Απαγόρευση εισόδου σε γυναικείο αγώνα futsal… σε ιρανούς
Δεν έχουν καμιά σχέση με τον χουλιγκανισμό, και παρόλα αυτά, τους απαγορεύτηκε η είσοδος στο γήπεδο ποδοσφαίρου, της βόρειας ιρανικής πόλης Noshahr, την παρασκευή 11 Νοεμβρίου. Μιλάμε για μια δεκαριά άνδρες που προσπάθησαν να παρακολουθήσουν έναν γυναικείο αγώνα futsal.
Στόχος τούς : να διαμαρτυρηθούν για την απαγόρευση που υπάρχει, άνδρες να παρακολουθούν γυναικείες αθλητικές εκδηλώσεις.
Ο αγώνας είχε ως αντιπάλους τις τοπικές ομάδες της Amir Noshahr και τις ομάδας της Esteghlal Sâri. Οι άνδρες θέλησαν να εισέλθουν μέσα στο κλειστό γυμναστήριο, όπου παιζόταν ο αγώνας, αλλά τους εμπόδισαν κρατώντας τους απ’ έξω. Αντί να είναι αναστατωμένοι για αυτήν τους την απαγόρευση, τραγούδησαν συνθήματα που συνηθίζεται να φωνάζονται στα γήπεδα ποδοσφαίρου που αγωνίζονται αντρικές ομάδες, προσαρμόζοντας τα λόγια, στα τα ονόματα των γυναικείων ομάδων τις πόλης τους. Οι άνδρες βρέθηκαν εκεί μέχρι το τέλος του αγώνα, ο οποίος έληξε με το σκορ του 1-1.
Η ομάδας της Amir Noshahr, δεν αντέδρασε σε αυτήν την διαμαρτυρία των αντρών υποστηρικτών. Το θέμα άλλωστε είναι ευαίσθητο στο Ιράν: Πρόσφατα, πολλές ήταν οι περιπτώσεις που ιρανές προσπάθησαν να εισέλθουν σε στάδια που λαμβάνουν χώρα αθλητικές διοργανώσεις από άντρες, κάτι που είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης.
<< Ο πατέρας μου, ο αδερφός μου η το αγόρι μου, δεν με έχουν δει ποτέ να αγωνίζομαι, ούτε στην τηλεόραση, ούτε στο γήπεδο.>>
Farnoush N. (ψευδώνυμο) επαγγελματίας παίκτρια τις ομάδας “Amir Noshahr”.
Είναι η πρώτη φορά που άντρες έρχονται να μας υποστηρίξουν. Γενικά παρακολουθούν τα αποτελέσματα μας. Μας ζεσταίνει τις καρδιές που το βλέπουμε αυτό, και ελπίζω να μην είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Από την στιγμή που παίζουμε, καλύπτουμε το σώμα μας από τα πόδια μέχρι το κεφάλι, σεβόμενες τον ισλαμικό νόμο. Οπότε δεν καταλαβαίνω γιατί απαγορεύονται οι άντρες να παρακολουθούν τα παιχνίδια μας. Ο πατέρας μου, ο αδερφός μου η το αγόρι μου, δεν με έχουν δει ποτέ να αγωνίζομαι, ούτε στην τηλεόραση, ούτε στο γήπεδο. Είναι μια τρέλα!
Το futsal γυναικών στο Ιράν είναι σε άνοδος. Το Ιράν κέρδισε το ασιατικό πρωτάθλημα το Σεπτέμβρη του 2015 εναντίον τις Ιαπωνίας. Η πρώτη κατηγορία (ιρανικό πρωτάθλημα) στο futsal γυναικών είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο, με 14 ομάδες να συμμετέχουν.
“Πολλές ομάδες της πρώτης κατηγορίας δεν μπορούν να πληρώσουν τις παίκτριες τους”
Δυστυχώς, παρόλο τις επιτυχίες, κανένας δεν επενδύει στο γυναικείο futsal. Δεν έχει πολλούς οπαδούς/υποστηριχτές στα γήπεδα, επειδή οι άνδρες δεν μπορούν να μπουν στα γήπεδα και είναι λίγες οι ιρανές που τους αρέσει να παρακολουθούν αθλητικές διοργανώσεις, δεν αποτελεί μέρος τις αποδεκτής ψυχαγωγίας για τις περισσότερες από αυτές.
Καθώς τα τηλεοπτικά κανάλια δεν έχουν το δικαίωμα να αναμεταδίδουν τους αγώνες, οικονομικά, δεν έχει νόημα για τους χορηγούς να επενδύσουν στο γυναικείο futsal, μιας και δεν υπάρχει καμία παρακολούθηση. Οι πιο πολλές από τις ομάδες βρίσκονται σε οικονομική κρίση. Πολλές από τις ομάδες τις πρώτης κατηγορίας δεν πληρώνουν τις παίκτριες τους, και καλύπτουν μόνο τα λειτουργικά τους έξοδα.
Τα τελευταία χρόνια, πολλές ιρανές έχουν συλληφθεί μπροστά σε γήπεδα, λόγο της διαμαρτυρίας τους, για την απαγόρευση της παρακολούθησης από γυναίκες, αντρικών αθλητικών διοργανώσεων. Η Ghoncheh Ghavami,είναι μια από τις πιο διάσημες (ακτιβίστριες), λόγο της προσπάθειας της, με άλλες γυναίκες, να εισέλθουν σε αντρικό αγώνα βóλεï μεταξύ του Ιράν και την Ιταλία το καλοκαίρι του 2014. Έμεινε 129 ημέρες στη φυλακή, ενώ οι άλλες γυναίκες αφέθηκαν αμέσως ελεύθερες.
Προς το παρόν, δεν υπάρχουν πληροφορίες που να αναφέρονται σε συλλήψεις ανδρών που φέρεται να προσπάθησαν να παρακολουθήσουν αθλητική εκδήλωση γυναικών στο Ιράν.
η σφιγγοφωλια 